Reis naar het zuiden

Afgelopen woensdag is Keta teruggekeerd naar zijn familie in Ghana. Dinsdagavond hebben we uitgebreid afscheid genomen, want hij heeft mij toch met heel veel dingen geholpen. Ik heb lang moeten nadenken over een geschikt cadeau. Uiteindelijk heb ik hem een frans boek van John Grisham gegeven. Hij vond het helemaal geweldig. Hij houdt echt van lezen, maar komt er weinig aan toe. Gelukkig heb ik hem goed ingeschat! Echter vind zijn omgeving het niet echt normaal om zomaar een boek te lezen. Ik heb hem gestimuleerd om lekker te blijven lezen!Ik heb nu veel contact met zijn broer Basit. Kortom ik heb veel contacten met de lokale bevolking. Internationale studenten/blanken kom ik gewoon niet tegen.

Donderdag ben ik samen met mijn collega en chauffeur naar het zuiden van Mali gereisd voor een workshop. Zodra je Bamako uitrijdt komt de rust en schoonheid van Afrika je tegemoet. Rondom Bamako is geen bos te bekennen, omdat alles is weggekapt voor brandhout. Maar hoe verder je naar het zuiden gaat hoe meer het landschap verandert van ‘circle of life’ naar een ‘hakuna matata’ omgeving. Hakuna matata was ook het liedje wat ik continue in mijn hoofd had tijdens de reis. De eerste twee uur (150km) reden we op verharde weg, daarna 4 uur (125km) op onverharde weg. Op de heenreis vond ik het crossen op onverharde weg helemaal geweldig. Zodra de jeep weer scheef hing of als we een kleine steile helling afmoesten, kwam er soms een flinke ‘wow’ uit. Je evenwichtsgevoel (die ik al weinig heb) wordt helemaal door elkaar geschudt en de eerste keer dat ik de jeep uitstapte ging ik hierdoor ook bijna op mijn plaat.De weg leidt helemaal naar de grens van Ivoorkust. Uiteindelijk stopten wij in het dorp Manankoro. Dit dorp ligt 2 km van de grens van Ivoorkust/Guinea. Hier hebben we twee dagenlang een workshop gedaan met lokale boeren over natuurlijke hulpbronnen. Alle dorpjes zien hier hetzelfde uit. Hutjes van klei met een rieten of golfplaten dak. De originele hutjes zijn rond met een ronde puntdak. Deze zijn best schattig om te zien.

Mijn taak tijdens de workshop was om zoveel mogelijk koeien op de foto te zetten voor mijn eigen onderzoek (ik moet alle soorten koeien hier uit mijn hoofd gaan leren), maar steeds kwamen we te laat aan in de dorpen en waren alle koeien weg. Er waren wel veel schapen, geiten en ezels aanwezig. Ik ben ook een lieve afgeranselde ezel tegengekomen, die ik na zachtjes benaderen flink kon knuffelen. Ezels hebben hier geen enkele waarde en ze worden gebruikt totdat ze erbij neervallen. Ook kom ik regelmatig ezels tegen waarbij de rug tot bloedens toe open ligt. Mocht ik later ooit een opvang beginnen dan is het wel voor dit soort ezels. Ik word hier wel om uitgelachen door de lokale mensen hier en in Bamako. Er gaan al verhalen over mij rond over het feit dat ik (heel soms) zweepjes of stokken uit handen van jongeren trek als ze het dier te hard meppen. Er schijnen nog meer verhalen over mij te zijn, maar gelukkig zijn ze allemaal zeer positief.

Op de terugreis kwamen we regelmatig kuddes met koeien tegen. De koeien hier zijn echt boskoeien. Ze lopen hier alleen maar tussen de bosjes door met flinke looppas. Dus zodra we een kudde tegenkwamen, sprong ik de jeep uit en rende ik de bosjes in om de koeien op de foto te zetten. Gewoon een minuut lang foto’s knallen, want daarna waren ze weer weg. Toffe was dat we ook twee grote kuddes koeien tegenkwamen van transhumant/pastoralisten. Deze mensen trekken ieder jaar tijdens droogte vanuit het noorden van Mali (Sahel) naar Ivoorkust en Guinea. Ik had mij deze mensen als een soort Aladins met flinke tulbanden op een kamel of paard voorgesteld. Maar ze zien er net zo uit als alle andere mensen hier. Je herkent ze alleen aan de grote van de kudde (ongeveer 40/50 koeien), soort koeien (Zebu’s en kruisingen) en de richting waarin ze trekken (naar Ivoorkust). De pastoralisten zijn wel erg vroeg, normaal komen ze rond januari. Dat betekent dus dat het in het noorden erg droog is. Nu komen ze niet echt gelegen, want al het katoen staan hier nu in bloei. Als er nu nog meer kuddes langskomen, dan worden alle katoenplanten plus oogst opgegeten. Tijdens de workshop kwam ook wel naar voren dat boeren hier veel moeite hebben met de pastoralisten. Best interessant om nu eens de andere kant van het verhaal te horen, want vorig jaar heb ik een hele thesis over pastoralisten en kamelen geschreven.

’s Avonds kwamen we uiteindelijk weer in Bamako aan. Vooral ’s avonds is het verkeer hier een grote gekkigheid. In Nederland hebben we te veel regels, maar hier staan de regels alleen op papier. Motors staan niet geregisteerd en rijden tussen alle auto’s door met 90 km (zonder helm). Zelfs als auto’s aan het bumperkleven zijn, proppen ze zich er nog even tussendoor. Bij touringcars zijn regelmatig deuren kapot. Op de snelweg klapte er regelmatig een deur open, waarbij een jongen weer zijn leven riskeerde door uit de bus te hangen om de deur weer dicht te doen. Vrachtwagens rijden met 1,5 meter uitstekende planken, waardoor je de achterlichten niet meer ziet. En de plaatselijke groene busjes hier zijn zulke wrakken dat je niet verwacht dat ze uberhaupt nog kunnen rijden. Maar eind goed al goed, zolang je hier maar genoeg geld hebt om aan de politie te geven, is er niks aan de hand:p.

Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties op mijn verhalen. Ik vind het tof om te lezen dat jullie ze leuk vinden om te lezen. Sorry, dat ik niet altijd vragen beantwoord, maar het internet is hier erg traag en knalt er op mijn werk steeds uit. In internetcafe’s is de situatie nog slechter. Dat is ook de reden waarom er nog steeds geen foto’s op de website staan. Ik doe mijn best. Alle tips hierover zijn welkom.

Liefs Janet