laatste maand reizen
Door: Janet
23 November 2014 | Indonesië, Makassar
Eens moest het ervan komen en vandaag is het zover. Ik heb officieel nog maar een maandje te reizen! Slik, ik mag niet klagen na bijna een jaar reizen, maar het voelt raar aan dat de einddatum in zicht komt. Aan de ene kant kijk ik er heel erg naar uit om weer terug te keren naar Nederland, maar aan de andere kant is het ook erg spannend, misschien wel een beetje eng. En ik dacht laat ik eens wat schrijven over spanning/angst en reizen.
Op het moment zit ik in Lombok, Indonesië. Ik wilde heel graag naar dit eiland toe, omdat je er geweldig kan surfen. Anderhalf jaar geleden was ik erg bang om diep de zee in te gaan. Het idee dat er een golf over je heen kan slaan en dat ik dan de weg naar boven niet kan vinden vond ik vreselijk. Echter stelde mijn broer voor om samen een surfcamp van 10 dagen te doen in de Algarve en ik was gek genoeg om hier op in te gaan. Sindsdien vind ik surfen geweldig! Zodoende pakte ik ook in Lombok de surfplank weer op en peddelde ik vrolijk de baai uit. Helaas iets te ver naar rechts... Een (voor mij) gigantische golf kwam op mij afzetten en ik zat tegen een paniekaanval aan. Ik begon druk te zwaaien richting de 17 jarige surfinstructeur die ik had ingehuurd, maar hij zag mij niet. En hoppa, een nieuwe giga golf en nog een en nog een. Ik stond op het punt om te terug te peddelen naar het strand, maar toen zag de instructeur mij en zwaaide vrolijk dat ik naar hem toe moest komen. Op dat moment zat ik te denken hoe onrealistisch angst eigenlijk is. Het zit gewoon tussen je oren en je kan je gevoelens en gedrag ten opzichte van angst zelf manipuleren in iedere richting die je wilt. Oftewel zwem ik nu terug naar het strand of ga ik uitdaging aan? Met een lichaam vol adrenaline ben ik naar hem toe gepeddeld. Uiteindelijk heb ik in Lombok de beste golven ooit gepakt!
Er is mij al heel vaak gevraagd of ik het niet eng vind om alleen te reizen. Eerlijk gezegd niet, want je bent bijna nooit alleen. Je ontmoet altijd weer nieuwe toffe en inspirerende mensen. Veel meer dan wanneer je in een koppel of groep reist. En mocht ik een keer 1 of 2 dagen alleen zijn, dan probeer ik er gewoon van te genieten. Ik denk eerlijk gezegd dat dit ook precies hetgene is wat mensen tegenhoud om alleen te reizen, want als je een keer alleen bent, dan ben je ook echt alleen en dan kan je jezelf soms ook flink tegenkomen. Anderzijds leer jezelf daardoor ook beter kennen.
Met solo reizen komt het er wel heel vaak op aan dat je volledig uit je comfortzone moet stappen, dat je voor jezelf moet opkomen en dat je soms je 'eigen angst' in de ogen moet kijken. Dit kan op een simpel gebied zijn, zoals toen ik begon met reizen vond ik het toch wel spannend om op een grote groep reizigers afstappen om te vragen of ik erbij mag komen zitten. Of als je een keer alleen eindigt op een hotelkamer, dat je toch alleen naar een bar of club gaat en daar vrolijk mensen aanspreekt. Dit is nu echter peanuts voor mij. Het opkomen voor jezelf is vaak in minder leuke situaties, zoals een groep whitetip reef sharks die opeens om je heen gaan cirkelen in de great barriere reef en dat je dan opeens realiseert dat je te ver van de boot bent afgesnorkeld of een Nepalees wegjagen die bij je in bed wilt kruipen. Misschien vind ik het uit de comfortzone stappen wel het leukste van reizen. Het geeft mij een enorme kick i edere keer weer en ik leer er ook enorm veel van!
Mijn laatste maand reizen is aangebroken. Op het programma staan nog Sulawesi en de Molukken (en supersnel Java). Ik ben gisteravond aangekomen in Makassar. Deze eilanden zijn aardig van de populaire backpackroute af en ik loop de kans dat ik niet zoveel andere reizigers tegenkom (al heb ik nu al verschillende reizigers ontmoet). Ik vind het spannend, maar ik denk dat het de moeite waard is aangezien ik toch echt een keer 'off-the-beaten-track' wil. Maar eerst even chillen op het strand in Bira, terwijl mijn visa wordt verlengd in Makassar en over drie dagen begin ik aan mijn laatste rondtrek.
Ik heb niet veel blogs geschreven en aangezien dit hoogst waarschijnlijk ook mijn laatste is bij deze mijn laatste advies: als je in je hoofd heb om te gaan reizen, doe het! En laat je niet tegenhouden door excuses, twijfels of angst. Ookal is het nu enigzins spannend voor mij om weer terug naar huis te keren omdat ik alles opnieuw mag opstarten (bijvoorbeeld opzoek gaan naar een nieuwe baan), het was mijn reis in 2014 absoluut waard!
Liefs Janet
PS: Voor degene die mij niet op facebook hebben, hierbij een korte samenvatting van mijn reis. In januari ben ik naar Nepal gevlogen. Hierna ben ik door Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Filipijnen, Brunei, Maleisië en Singapore getrokken. In juli heb ik mijn ticket Jakarta - Amsterdam weggegooid en ben ik naar Australië gevlogen. Hier heb ik rondgetrokken langs de westkust van Australië en in Tasmanie. Ook heb ik in Canberra gewerkt voor RSPCA Australia als onderzoeker en heb ik in Tasmanie als vrijwilliger gewerkt voor een organisatie die zich bezig houdt met het instand houden van de Tasmanian Devil populatie. Na vier maanden heb ik Australië verlaten en ben ik naar mijn laatste bestemming Indonesië gevlogen!
Op het moment zit ik in Lombok, Indonesië. Ik wilde heel graag naar dit eiland toe, omdat je er geweldig kan surfen. Anderhalf jaar geleden was ik erg bang om diep de zee in te gaan. Het idee dat er een golf over je heen kan slaan en dat ik dan de weg naar boven niet kan vinden vond ik vreselijk. Echter stelde mijn broer voor om samen een surfcamp van 10 dagen te doen in de Algarve en ik was gek genoeg om hier op in te gaan. Sindsdien vind ik surfen geweldig! Zodoende pakte ik ook in Lombok de surfplank weer op en peddelde ik vrolijk de baai uit. Helaas iets te ver naar rechts... Een (voor mij) gigantische golf kwam op mij afzetten en ik zat tegen een paniekaanval aan. Ik begon druk te zwaaien richting de 17 jarige surfinstructeur die ik had ingehuurd, maar hij zag mij niet. En hoppa, een nieuwe giga golf en nog een en nog een. Ik stond op het punt om te terug te peddelen naar het strand, maar toen zag de instructeur mij en zwaaide vrolijk dat ik naar hem toe moest komen. Op dat moment zat ik te denken hoe onrealistisch angst eigenlijk is. Het zit gewoon tussen je oren en je kan je gevoelens en gedrag ten opzichte van angst zelf manipuleren in iedere richting die je wilt. Oftewel zwem ik nu terug naar het strand of ga ik uitdaging aan? Met een lichaam vol adrenaline ben ik naar hem toe gepeddeld. Uiteindelijk heb ik in Lombok de beste golven ooit gepakt!
Er is mij al heel vaak gevraagd of ik het niet eng vind om alleen te reizen. Eerlijk gezegd niet, want je bent bijna nooit alleen. Je ontmoet altijd weer nieuwe toffe en inspirerende mensen. Veel meer dan wanneer je in een koppel of groep reist. En mocht ik een keer 1 of 2 dagen alleen zijn, dan probeer ik er gewoon van te genieten. Ik denk eerlijk gezegd dat dit ook precies hetgene is wat mensen tegenhoud om alleen te reizen, want als je een keer alleen bent, dan ben je ook echt alleen en dan kan je jezelf soms ook flink tegenkomen. Anderzijds leer jezelf daardoor ook beter kennen.
Met solo reizen komt het er wel heel vaak op aan dat je volledig uit je comfortzone moet stappen, dat je voor jezelf moet opkomen en dat je soms je 'eigen angst' in de ogen moet kijken. Dit kan op een simpel gebied zijn, zoals toen ik begon met reizen vond ik het toch wel spannend om op een grote groep reizigers afstappen om te vragen of ik erbij mag komen zitten. Of als je een keer alleen eindigt op een hotelkamer, dat je toch alleen naar een bar of club gaat en daar vrolijk mensen aanspreekt. Dit is nu echter peanuts voor mij. Het opkomen voor jezelf is vaak in minder leuke situaties, zoals een groep whitetip reef sharks die opeens om je heen gaan cirkelen in de great barriere reef en dat je dan opeens realiseert dat je te ver van de boot bent afgesnorkeld of een Nepalees wegjagen die bij je in bed wilt kruipen. Misschien vind ik het uit de comfortzone stappen wel het leukste van reizen. Het geeft mij een enorme kick i edere keer weer en ik leer er ook enorm veel van!
Mijn laatste maand reizen is aangebroken. Op het programma staan nog Sulawesi en de Molukken (en supersnel Java). Ik ben gisteravond aangekomen in Makassar. Deze eilanden zijn aardig van de populaire backpackroute af en ik loop de kans dat ik niet zoveel andere reizigers tegenkom (al heb ik nu al verschillende reizigers ontmoet). Ik vind het spannend, maar ik denk dat het de moeite waard is aangezien ik toch echt een keer 'off-the-beaten-track' wil. Maar eerst even chillen op het strand in Bira, terwijl mijn visa wordt verlengd in Makassar en over drie dagen begin ik aan mijn laatste rondtrek.
Ik heb niet veel blogs geschreven en aangezien dit hoogst waarschijnlijk ook mijn laatste is bij deze mijn laatste advies: als je in je hoofd heb om te gaan reizen, doe het! En laat je niet tegenhouden door excuses, twijfels of angst. Ookal is het nu enigzins spannend voor mij om weer terug naar huis te keren omdat ik alles opnieuw mag opstarten (bijvoorbeeld opzoek gaan naar een nieuwe baan), het was mijn reis in 2014 absoluut waard!
Liefs Janet
PS: Voor degene die mij niet op facebook hebben, hierbij een korte samenvatting van mijn reis. In januari ben ik naar Nepal gevlogen. Hierna ben ik door Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Filipijnen, Brunei, Maleisië en Singapore getrokken. In juli heb ik mijn ticket Jakarta - Amsterdam weggegooid en ben ik naar Australië gevlogen. Hier heb ik rondgetrokken langs de westkust van Australië en in Tasmanie. Ook heb ik in Canberra gewerkt voor RSPCA Australia als onderzoeker en heb ik in Tasmanie als vrijwilliger gewerkt voor een organisatie die zich bezig houdt met het instand houden van de Tasmanian Devil populatie. Na vier maanden heb ik Australië verlaten en ben ik naar mijn laatste bestemming Indonesië gevlogen!
-
23 November 2014 - 13:02
Jose Corsius:
Wat een reis.... je kunt altijd nog een reisboek gaan schrijven als je geen baan vindt want je schrijft wel heel leuk.
Thuiskomen in dit koude landje.... even wennen lijkt me . Ik snap dat je het eng vindt. Alleen alweer dat aanpassen.
Maar ik hoorde net van Huub dat hij er weer zal staan om 5.30 uur om je van Schiphol op te halen. Lijkt me ook wel weer fijn.
Lekker doorgaan met genieten dus want nog even en je zit weer naast de kerstboom.
Liefs Jose -
23 November 2014 - 16:56
Kristel:
Ha Lieverd!
Wat fijn om dit te lezen! Heerlijk om te zien hoe je het reizen hebt beleefd en wat het voor je betekent. Op de foto's (facebook) zie ik ook echt dat je intens geniet!
Ik snap dat het gek is om weer naar Nederland te gaan, weer het 'normale' leven op te pakken. Maar ik denk dat je jou ervaringen alleen maar mee kan nemen en ons in dit kleine landje kan inspireren. Ik kan niet wachten tot ik je weer in real life spreek :)
Geniet nog van de laatste weken en geef maar een seintje als je zin hebt om af te spreken!
Liefs
Kristel -
23 November 2014 - 21:05
Huub Corsius:
Lieve ondernemende dochter van me,
Mooie kenmerkende Janet blog heb je weer geschreven.
Fijn dat er weer een deadline staat op de datum dat je naar huis komt. Ik ben trots op wat je allemaal ondernomen hebt en de invulling die je gegeven hebt aan deze reis. Deze reis was niet zo zeer een lange vakantie, maar meer een ontdekkingsreis voor je. Dit geeft je een stuk levenservaring, die je verrijkt heeft en die je weer in kan zetten.
Er was durf nodig om deze stap te zetten en je leven in Nederland helemaal aan de kant te zetten, en nu zet je gelukkig weer zo een zelfde moeilijke stap om dat leven weer op te pakken.
We zullen je staan op te wachten,
Je vader -
23 November 2014 - 22:18
Hans Schouwenburg:
Hoi Janet
Geweldige reis die je gemaakt hebt!! Wij zijn inmiddels verhuisd naar Zeist. Mocht je na terugkomst opzoek zijn naar werk. Mail dan even. Ik beloof niets, maar je weet maar nooit.
Gr
Hans Schouwenburg -
28 November 2014 - 10:29
Carlijn Kappert:
Hoi Janet,
Wat fijn om te lezen hoe jij je reis ervaren hebt. Geweldig dat je dit allemaal ondernomen hebt. Erg insirerend voor veel mensen denk ik, maar niet voor mij ;-)! Trots op jou!
Liefs!
Carlijn -
28 November 2014 - 19:58
Rik Te Loo:
Ha Janet,
Ik vroeg mij tijdens het lezen al af of je niet eerder terug zou komen. De PS aan het einde van je bericht bevestigde dat vermoeden.
Heel veel plezier in de laatste weken!
Mvg,
Rik
