Nepal = Never ending peace and love
Door: janet
09 Februari 2014 | Nepal, Kathmandu
Vanavond vlieg ik naar Myanmar en zodoende komt er een einde aan mijn tijd in Nepal. Eerlijk gezegd zou ik nog een maand langer in Nepal willen blijven. Veel mensen die ik thuis heb gesproken over Nepal waren zo enthousiast over het land en ik begrijp nu waarom. De natuur in Nepal is adembenemend mooi, de cultuur is divers en prachtig, en de mensen zijn super vriendelijk.
De afgelopen maand heb ik veel gedaan in Nepal en ik heb vele hoogtepunten gehad bijvoorbeeld: rennen voor een neushoorn tijdens de junglewalk in Chitwan, theedrinken en schoenenpoetsdoos kopen voor een weduwe met vijf kinderen (zesde opkomst) in de sloppenwijk vlakbij de Boudhanath tempel, suicide jenga spelen in de Alobar1000, racen op een te kleine fiets door het nationale park in de stromende regen in de wetenschap dat er ergens een neushoorn langs de weg staat eten, proeftrekking door Kathmandu valley, maar....de Annapurna Sanctuary trekking was toch wel het hoogtepunt!
De afgelopen tien dagen ben ik met een groep onder de leiding van twee gidsen door het "Annapurna Conservation Area" getrokken. Hierbij trokken we van dorp naar dorp richting Annapurna Base Camp (ABC) op 4130 meter hoogte. 95% van de trekking bestond uit traplopen...op en af...op en af...op en af. Ik had mij opgegeven voor deze trekking, omdat ik zoveel mooie foto's had gezien. Ik moet bekennen dat ik erg zenuwachtig was, want tien dagen lang wandelen had ik uberhaupt nog nooit gedaan, laat staan in de bergen!
De trekking was het zwaarste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Het woord spierpijn bestaat niet, dat woord zit tussen je oren en je moet gewoon doorgaan tot je bij de plaats van bestemming bent. Het tien dagen lang actief bezig zijn en door de natuur lopen was fantastisch! Het bereiken van de ABC was al het zweet, frustratie en pijn waard. Het leek alsof ik in een film rondliep! De dag dat we arriveerden op de ABC was het bewolkt, dus alles om mij heen was wit...bergen, lucht, grond. Er stond ook een harde wind wat zorgde voor stuifsneeuw. Dit zijn beelden die ik alleen nog maar in films had gezien. Alles leek erg onrealistisch om doorheen te lopen. Ook foto's waar ik op sta als een echte trekker zijn nog steeds onwerkelijk voor mij, want ik herken mijzelf gewoon niet. Kortom de trekking en daarmee Nepal was geweldig! Ik kom zeker weten nog een keer naar Nepal, al is het alleen al om naar de Mount Everst Basecamp te trekken! Maar eerst op naar Myanmar!
Wist je dat:
- ... we iedere avond maximaal om half negen in bed lagen tijdens de trekking, omdat het zo stervenskoud was in de bergen;
- ... slapen in je winterjas met muts en handschoenen aan zeer comfortabel is;
- ... ratten tijdens je slaap over je gezicht heenlopen en aan je oren snuffelen;
- ... ratten erg goed zijn in het naar binnen kruipen van je backpack om je toast op te vreten;
- ... sokken over schoenen ervoor zorgen dat je niet meer uitglijdt op levensgevaarlijke ijzige wandelpaden (dit vertelde een frans koppel mij toen ik niet meer verder durfde af te dalen, de groep uit het zicht was verdwenen en ik bijna een paniekaanval kreeg);
De afgelopen maand heb ik veel gedaan in Nepal en ik heb vele hoogtepunten gehad bijvoorbeeld: rennen voor een neushoorn tijdens de junglewalk in Chitwan, theedrinken en schoenenpoetsdoos kopen voor een weduwe met vijf kinderen (zesde opkomst) in de sloppenwijk vlakbij de Boudhanath tempel, suicide jenga spelen in de Alobar1000, racen op een te kleine fiets door het nationale park in de stromende regen in de wetenschap dat er ergens een neushoorn langs de weg staat eten, proeftrekking door Kathmandu valley, maar....de Annapurna Sanctuary trekking was toch wel het hoogtepunt!
De afgelopen tien dagen ben ik met een groep onder de leiding van twee gidsen door het "Annapurna Conservation Area" getrokken. Hierbij trokken we van dorp naar dorp richting Annapurna Base Camp (ABC) op 4130 meter hoogte. 95% van de trekking bestond uit traplopen...op en af...op en af...op en af. Ik had mij opgegeven voor deze trekking, omdat ik zoveel mooie foto's had gezien. Ik moet bekennen dat ik erg zenuwachtig was, want tien dagen lang wandelen had ik uberhaupt nog nooit gedaan, laat staan in de bergen!
De trekking was het zwaarste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Het woord spierpijn bestaat niet, dat woord zit tussen je oren en je moet gewoon doorgaan tot je bij de plaats van bestemming bent. Het tien dagen lang actief bezig zijn en door de natuur lopen was fantastisch! Het bereiken van de ABC was al het zweet, frustratie en pijn waard. Het leek alsof ik in een film rondliep! De dag dat we arriveerden op de ABC was het bewolkt, dus alles om mij heen was wit...bergen, lucht, grond. Er stond ook een harde wind wat zorgde voor stuifsneeuw. Dit zijn beelden die ik alleen nog maar in films had gezien. Alles leek erg onrealistisch om doorheen te lopen. Ook foto's waar ik op sta als een echte trekker zijn nog steeds onwerkelijk voor mij, want ik herken mijzelf gewoon niet. Kortom de trekking en daarmee Nepal was geweldig! Ik kom zeker weten nog een keer naar Nepal, al is het alleen al om naar de Mount Everst Basecamp te trekken! Maar eerst op naar Myanmar!
Wist je dat:
- ... we iedere avond maximaal om half negen in bed lagen tijdens de trekking, omdat het zo stervenskoud was in de bergen;
- ... slapen in je winterjas met muts en handschoenen aan zeer comfortabel is;
- ... ratten tijdens je slaap over je gezicht heenlopen en aan je oren snuffelen;
- ... ratten erg goed zijn in het naar binnen kruipen van je backpack om je toast op te vreten;
- ... sokken over schoenen ervoor zorgen dat je niet meer uitglijdt op levensgevaarlijke ijzige wandelpaden (dit vertelde een frans koppel mij toen ik niet meer verder durfde af te dalen, de groep uit het zicht was verdwenen en ik bijna een paniekaanval kreeg);
-
09 Februari 2014 - 14:56
Erica:
Hoi Janet,
Wat veel avonturen, volgens mij zit de avontuurlijkheid in je bloed... Dat trekken in de bergen klinkt fantastisch mooi. Heel veel plezier verder!
Groetjes, Erica -
09 Februari 2014 - 15:08
Jose:
Lieve Janet.
Wat maak je weer veel mee. Geweldig. Maar ik moet zeggen dat ik wel heel veel bewondering voor je heb. Wat ben je toch een doorzetter en heb je veel lef!!!
Ik hoor het ook van een moeder uit mijn klas dat Nepal zo mooi is. Zij is daar ook regelmatig.
Ik hoorde net van je vader dat je nu verder reist met een gekneusde enkel. Ook niet prettig.
Schitterende foto,s
Blijf genieten.
Liefs van José -
09 Februari 2014 - 15:11
Kristel:
Hey Janet,
Wauw, wat heerlijk om te lezen. Echt trots op je dat je de trekking hebt gedaan, ik weet nog dat je er iet wat zenuwachtig over vertelde. (ben wel jaloers...)
Ik geloof dat je het helemaal naar je zin hebt, goed om te lezen!
Geniet van je verdere reis en heel veel plezier en succes gewenst!
Liefs
Kristel -
09 Februari 2014 - 18:34
Ellen Corsius:
Hoi Janet,
Wat een prachtige foto's, dit moet een geweldige reis zijn en veel zweet en pijn vragen.
Dit hebt je mooi altijd op je netvlies, dat neemt niemand je meer af.
Nu in Birma en ook dat zul je prachtig vinden en wat een lieve, zachtaardige mensen.
Die " weetjedatjes" moet je erin houden, dat relativeert ons hier in Holland.
Alle goeds en fijne reis
Ellen -
10 Februari 2014 - 09:37
Berdiene:
Gaaf!!! Zo te horen geniet je er enorm van. Geniet lekker verder van alle mooie dingen je vast nog gaat beleven.
liefs,
Berdiene -
10 Februari 2014 - 11:07
Jos Van Der Blij:
Hoi Janet,
Goed van je te horen. En wat heb je een prachtige verhalen te vertellen. Jaloersmakend, haha. En je hebt wel doorzettingsvermogen zeg! Goed! De foto's zijn mooi en geven een hartstikke waardevolle aanvulling op je verhaal! Heel veel plezier weer bij de volgende etappes!!
Groeten, en geniet ze verder!
Jos -
13 Februari 2014 - 20:58
Judith:
Ha Janet,
Wat een feest der herkenning, jouw verhaal lezen! Okay, even eerlijk: een belangrijk deel van jouw verhaal (die trekking) dan alleen niet..... ;-)
Maar de rest wat je schrijft, over de mensen/de cultuur/de natuur, ik heb me er een nog heel levendige voorstelling bij! En datgeen dat ik uit persoonlijke ervaring niet ken, schrijf je ook erg mooi en beeldend, ik heb bewondering voor jouw durf en doorzettingsvermogen, lijkt me een superervaring, aankomen op zo'n basecamp! Die wist-je-datjes komen me trouwens bekend voor haha, leuk om te lezen!
Hele fijne tijd verder en succes met je enkel....
We zullen je missen morgen tijdens het GebrokenHartFeest van de PVE!
X,
Judith
