De eerste dagen in Bamako
Door: janet
02 November 2011 | Mali, Bamako
Donderdagochtend (01.30) ben ik geland in Bamako. De tussenlanding in Lissabon ging erg slecht (oorpijn, pijn in mijn tanden ect.). Ik ben namelijk op pad gegaan met pijn/ontsteking aan mijn oren/kaken, waar waarschijnlijk de flinke pijn van de landing vandaan komt. Op Lissabon dacht ik nog: ik ga terug naar huis, waar ben ik aan begonnen? Zo meteen beland ik bij een Afrikaanse tandarts op de stoel! Op Lissabon besloot ik toch maar even mijn tandarts Pia te bellen, om te vragen of zij het misschien wist. Het verlossende antwoord kwam: het zijn je verstandkiezen. Met flink poetsen en mondspoeling gaat de pijn waarschijnlijk weg. Nou, die kan ik mijn zak steken. Hierna ben ik weer het vliegtuig ingestapt en doorgevlogen naar Bamako.
Zodra ik het vliegtuig uitstapte, rook ik de zoete geur van Afrika en voelde ik de warmte. Al mijn twijfels vlogen meteen weg en met nieuwe moed begon ik aan het nieuwe avontuur. Backpack opzoeken en daarna opzoek naar mijn chauffeur. Een vrouw uit Zwitserland gaf mij mijn eerste Franse doop door te vragen of ik wel een slaapplek had. Anders had zij er nog wel eentje voor mij. Na vriendelijk bedanken en nog een aantal opdringerige Malinezen bedanken, vond ik Massama de chauffeur buiten. Ook Massama kon geen Engels en al frans-engels brabbelend gingen we op weg. Met de jeep raceten we door Bamako (dat er bij nacht niet zo fijn uitziet) en uiteindelijk draaiden we een steeg in en liet Massama mij mijn appartement zien. Al gauw ging hij weer weg en daar zit je dan. Eerst ben ik mijn appartement maar even gaan onderzoeken. Het is een driekamer appartement met een eigen keukentje en badkamer. De keuken rende ik ook al gauw weer krijsend uit, omdat het vol zit met ‘cancrelats’ (kakkerlakken). Op een paar meubels na is het helemaal leeg, dus gisteren ben ik even flink wezen shoppen.
´S ochtends bij licht, zie je pas echt waar je bent beland. Het appartement is prima, maar buiten zag het er maar eng uit. Aangezien ik geen water en eten had, ben ik uiteindelijk toch maar de straat opgegaan. In het begin vond ik het heel erg eng. Ik moest gewoon even wennen aan het straatbeeld: De hoofdwegen zijn geasfalteerd, maar zodra je daar vanaf gaat, kom je op stoffige, kapotte wegen terecht. De huizen variëren van mooi beton tot simpele rieten en golfplaten huizen. Voor de rest liggen de riolen open en zijn de straten zwaar bevuild met plastic. Ik had geen flauw idee waar ik in de stad was, dus om maar niet te verdwalen ben ik eerst maar recht blokken gaan lopen. Opzoek naar een bank, water en eten. Door mijn bankafschrift heb ik uiteindelijk op de kaart van lonely planet mijn straat gevonden. Ik woon middenin het centrum van Bamako! Terwijl ik dacht dat ik ergens achteraf in Bamako was gedumpt. Het straatbeeld went erg snel en al gauw zie je ook de mooie dingen, bijvoorbeeld de kleurrijke geklede Afrikaanse vrouwen. Binnenkort ga ik ook eens een afro-rok scoren.
Ik heb gelukkig al snel contact gemaakt met een Ghanese jongen, Keta. Hij is 21 jaar, moslim en fashion designer van beroep. We hebben al urenlang gekletst over religies, vriendschap, zin van het leven enzovoort. Verder heeft hij mij de stad laten zien en mij voorgesteld aan de Ghanese community in Bamako. Hij vindt het niet verantwoord dat ik zomaar over straat loop en zomaar kan verdwalen. Daarom heeft hij mijn Malinese simcard gefikst, zodat ik hem kan bellen als ik verdwaald ben. Ook kennen nu een hoop mensen mij van gezicht, dus als er iets gebeurd met mij dan bellen zij Keta. Het grappige is ook, dat hij mensen heeft gewaarschuwd om niets met mij uit te halen, anders molesteert hij ze. Nou, veiliger kan je niet zijn toch? Hij heeft mij ook laten zien waar ik avondeten kan kopen op de straat en ’s avonds lopen we gewoon door de stad. Ik ken de stad nu bijna op mijn duimpje en echt, ik merk vrijwel iedere dag: Malinezen zeer vriendelijke mensen.
Zondag ben ik opzoek gegaan naar een kerk, maar waar er een hoorde te zijn, was er geen een. Na wat rondvragen ben ik door een man in de taxi gestopt en ben ik naar de andere kant van Bamako gereden, waar ik uiteindelijk een kerk vond. Toen begon het avontuur! Een zwerver, Asam, sprak mij aan op straat. Hij vertelt mij dat de kerk waar ik voor sta vol is, maar hij weet een andere kerk. Na vele straten te zijn gepasseerd, komen we bij een andere kerk uit. Dienst was super. In Afrika is het altijd zwingen in de kerk en daar houd ik van! Van de dienst heb ik weinig meegekregen, want het was in het Frans. Hierna wilt Asam mij nog een paar dingen laten zien. Het is ongeveer 35-40 graden buiten en eigenlijk heb ik er geen zin in. Maar goed, ik ga mee. Eerst lopen we over een grote markt met veel smalle steegjes en verschillende kraampjes. Later belanden we in een grote schuur waar vlees wordt verkocht. Ik ga er bijna over mijn nek van de geur, maar ik loop er toch maar doorheen. Stapels koeientongen, darmen, ribbenkasten enz. Asam wilt mij alleen nog de Niger laten zien en een vrouwtje dat kleren kleurt. Mijn water raakt op en snel koop ik nog een cola. Onopgemerkt (voor mij), belanden we in de sloppenwijk van Bamako. Onderaan een grote vuilnisberg liggen straten vol huisjes gemaakt van alles en nog wat. Het stinkt er enorm naar rottend fruit, groente en vlees. De straten zijn zeer zwaar bevuild met plastic en olie. De armste van de armste leven hier. Tussen de bergen plastic groeit nog groente en fruit. Uiteindelijk zijn we aan de rand van de Niger, waar vissersboten in een zwarte drek van olie en plastic liggen. Ik vraag Asam hoe het zit met de Niger, als het te veel regent, stijgt immers het waterpeil en dan kan ik mij voorstellen dat de huisjes wegstromen. Dat klopt, de ministers schijnen de plek te vermijden. Ik vind het genoeg. Snel neem ik nog een paar foto’s voor eventueel discussiemateriaal en dan loop ik, lief glimlachend en bonjour, ca va? zeggend de sloppenwijk uit. Nu wil Asam geld van mij…ik geef hem wat en dan word hij boos, hij wilt 2x zoveel. Na een discussie loopt hij weg. Tsja, leuk nu weet ik dus echt niet meer waar ik ben. Ik bel Keta op en gelukkig vertelt hij de taxichauffeur waar ik woon. Eind goed, al goed.
Maandag ben ik begonnen op ILRI en met de dag wordt mijn onderzoek duidelijker en leer ik ook steeds meer mensen kennen. ILRI zorgt erg goed voor mij (ze hebben mij zelfs al gisteren naar een ziekenhuis gebracht. Ik heb een bacteriële infectie aan mijn gezicht, joepie Voor de rest gaat alles prima met mij. Ik hou jullie verder op de hoogte, liefs Janet
Zodra ik het vliegtuig uitstapte, rook ik de zoete geur van Afrika en voelde ik de warmte. Al mijn twijfels vlogen meteen weg en met nieuwe moed begon ik aan het nieuwe avontuur. Backpack opzoeken en daarna opzoek naar mijn chauffeur. Een vrouw uit Zwitserland gaf mij mijn eerste Franse doop door te vragen of ik wel een slaapplek had. Anders had zij er nog wel eentje voor mij. Na vriendelijk bedanken en nog een aantal opdringerige Malinezen bedanken, vond ik Massama de chauffeur buiten. Ook Massama kon geen Engels en al frans-engels brabbelend gingen we op weg. Met de jeep raceten we door Bamako (dat er bij nacht niet zo fijn uitziet) en uiteindelijk draaiden we een steeg in en liet Massama mij mijn appartement zien. Al gauw ging hij weer weg en daar zit je dan. Eerst ben ik mijn appartement maar even gaan onderzoeken. Het is een driekamer appartement met een eigen keukentje en badkamer. De keuken rende ik ook al gauw weer krijsend uit, omdat het vol zit met ‘cancrelats’ (kakkerlakken). Op een paar meubels na is het helemaal leeg, dus gisteren ben ik even flink wezen shoppen.
´S ochtends bij licht, zie je pas echt waar je bent beland. Het appartement is prima, maar buiten zag het er maar eng uit. Aangezien ik geen water en eten had, ben ik uiteindelijk toch maar de straat opgegaan. In het begin vond ik het heel erg eng. Ik moest gewoon even wennen aan het straatbeeld: De hoofdwegen zijn geasfalteerd, maar zodra je daar vanaf gaat, kom je op stoffige, kapotte wegen terecht. De huizen variëren van mooi beton tot simpele rieten en golfplaten huizen. Voor de rest liggen de riolen open en zijn de straten zwaar bevuild met plastic. Ik had geen flauw idee waar ik in de stad was, dus om maar niet te verdwalen ben ik eerst maar recht blokken gaan lopen. Opzoek naar een bank, water en eten. Door mijn bankafschrift heb ik uiteindelijk op de kaart van lonely planet mijn straat gevonden. Ik woon middenin het centrum van Bamako! Terwijl ik dacht dat ik ergens achteraf in Bamako was gedumpt. Het straatbeeld went erg snel en al gauw zie je ook de mooie dingen, bijvoorbeeld de kleurrijke geklede Afrikaanse vrouwen. Binnenkort ga ik ook eens een afro-rok scoren.
Ik heb gelukkig al snel contact gemaakt met een Ghanese jongen, Keta. Hij is 21 jaar, moslim en fashion designer van beroep. We hebben al urenlang gekletst over religies, vriendschap, zin van het leven enzovoort. Verder heeft hij mij de stad laten zien en mij voorgesteld aan de Ghanese community in Bamako. Hij vindt het niet verantwoord dat ik zomaar over straat loop en zomaar kan verdwalen. Daarom heeft hij mijn Malinese simcard gefikst, zodat ik hem kan bellen als ik verdwaald ben. Ook kennen nu een hoop mensen mij van gezicht, dus als er iets gebeurd met mij dan bellen zij Keta. Het grappige is ook, dat hij mensen heeft gewaarschuwd om niets met mij uit te halen, anders molesteert hij ze. Nou, veiliger kan je niet zijn toch? Hij heeft mij ook laten zien waar ik avondeten kan kopen op de straat en ’s avonds lopen we gewoon door de stad. Ik ken de stad nu bijna op mijn duimpje en echt, ik merk vrijwel iedere dag: Malinezen zeer vriendelijke mensen.
Zondag ben ik opzoek gegaan naar een kerk, maar waar er een hoorde te zijn, was er geen een. Na wat rondvragen ben ik door een man in de taxi gestopt en ben ik naar de andere kant van Bamako gereden, waar ik uiteindelijk een kerk vond. Toen begon het avontuur! Een zwerver, Asam, sprak mij aan op straat. Hij vertelt mij dat de kerk waar ik voor sta vol is, maar hij weet een andere kerk. Na vele straten te zijn gepasseerd, komen we bij een andere kerk uit. Dienst was super. In Afrika is het altijd zwingen in de kerk en daar houd ik van! Van de dienst heb ik weinig meegekregen, want het was in het Frans. Hierna wilt Asam mij nog een paar dingen laten zien. Het is ongeveer 35-40 graden buiten en eigenlijk heb ik er geen zin in. Maar goed, ik ga mee. Eerst lopen we over een grote markt met veel smalle steegjes en verschillende kraampjes. Later belanden we in een grote schuur waar vlees wordt verkocht. Ik ga er bijna over mijn nek van de geur, maar ik loop er toch maar doorheen. Stapels koeientongen, darmen, ribbenkasten enz. Asam wilt mij alleen nog de Niger laten zien en een vrouwtje dat kleren kleurt. Mijn water raakt op en snel koop ik nog een cola. Onopgemerkt (voor mij), belanden we in de sloppenwijk van Bamako. Onderaan een grote vuilnisberg liggen straten vol huisjes gemaakt van alles en nog wat. Het stinkt er enorm naar rottend fruit, groente en vlees. De straten zijn zeer zwaar bevuild met plastic en olie. De armste van de armste leven hier. Tussen de bergen plastic groeit nog groente en fruit. Uiteindelijk zijn we aan de rand van de Niger, waar vissersboten in een zwarte drek van olie en plastic liggen. Ik vraag Asam hoe het zit met de Niger, als het te veel regent, stijgt immers het waterpeil en dan kan ik mij voorstellen dat de huisjes wegstromen. Dat klopt, de ministers schijnen de plek te vermijden. Ik vind het genoeg. Snel neem ik nog een paar foto’s voor eventueel discussiemateriaal en dan loop ik, lief glimlachend en bonjour, ca va? zeggend de sloppenwijk uit. Nu wil Asam geld van mij…ik geef hem wat en dan word hij boos, hij wilt 2x zoveel. Na een discussie loopt hij weg. Tsja, leuk nu weet ik dus echt niet meer waar ik ben. Ik bel Keta op en gelukkig vertelt hij de taxichauffeur waar ik woon. Eind goed, al goed.
Maandag ben ik begonnen op ILRI en met de dag wordt mijn onderzoek duidelijker en leer ik ook steeds meer mensen kennen. ILRI zorgt erg goed voor mij (ze hebben mij zelfs al gisteren naar een ziekenhuis gebracht. Ik heb een bacteriële infectie aan mijn gezicht, joepie Voor de rest gaat alles prima met mij. Ik hou jullie verder op de hoogte, liefs Janet
-
02 November 2011 - 16:04
Iris:
Dag JCo!
Fijn dat je (op wat kwaaltjes na) goed bent aangekomen! Eng hoor al die mensen die wat van je willen daar! Gelukkig dat Keta en de mensen van het instituut goed voor je zorgen :) Maar hoe kom je nou weer aan een bacteriële infectie? Hopelijk is het niet al te ernstig! Ik ben nu wel benieuwd naar je meubels, dus snel wat foto's plaatsen!
Succes met je onderzoek!
Liefs Iris xx -
02 November 2011 - 16:20
Peewee:
Yo Janet!
Je querty toetsenbord gevonden zo te zien :-) Wat een verhalen en dat in zo'n korte tijd. Tof hoor, respect! Leuk geschreven ook! Had ff het idee dat ik een boek zat lezen :-) Super veel succes de komende tijd! Keep it up and take care, maar dat komt wel goed denk ik met al die personal bodyguards :-)
-
02 November 2011 - 18:55
Johanna Gercama:
He klamboemaatje! Je klamboe niet vergeten he? Wat een avonturen al! Ik ga je zeker volgen want je schrijft leuk en zo te lezen beleef je daar ook nog flink wat!!! Liefs Johanna -
02 November 2011 - 23:45
Robin:
Klinkt goed!! Leuk verhaal. Veel succes en ik kijk uit naar je volgende verslag! -
03 November 2011 - 07:41
Carlijn:
Janet!
Wat een belevenissen al gelijk zo aan het begin! Echt super ervaring en echt iets voor jou! Heel veel succes daar en pas goed op jezelf he?!
Liefs Carlijn -
03 November 2011 - 09:16
Willeke:
Hai Janet,
Leuk om te lezen dat het goed met je gaat. En dat je al je Afrikaanse avonturen overleefd op je eigen manier! Nu al een ziekenhuis bezoek, goh je bent er vroeg bij, maar gelukkig zijn afrikanen behulpzaam en komt dat ook wel weer goed.
Goed dat je iemand als Keta ben tegengekomen, een goede vriend is nooit weg;) Ben ook benieuwd naar je appartmentje, dus foto's!
Liefs Willeke -
03 November 2011 - 15:34
Marcel:
Ben je op de hoogte van de NL-borrel? Of nog niet op de ambassade geweest???? -
04 November 2011 - 09:32
Willemijn:
Wow Janetje! Wat een verhaal! Klinkt allemaal heel onwerkelijk! En inderdaad kom maar op met wat foto's! Blijven schrijven en updaten he!
Oja en ik gebruik je nintendo met veel plezier! Hij is in goede handen! Zet hem op meis!
kus! -
04 November 2011 - 16:42
Janet:
bedankt voor alle berichtjes! enne klamboemaatje, ik ben mijn klamboe niet vergeten:p. He marcel ik ben nog niet op de nl ambassade geweest, waar en wanneer is de borrel? Bedankt voor het op de hoogte brengen!
-
06 November 2011 - 12:56
Betty:
Hoi Janet,
Na al het emailverkeer heb ik jouw verslag gelezen. Vind je het handig om belangrijke emails over je werk gelijk door te sturen naar onze emailadressen? Ik vind het een heel goed idee! Wij printen ze wel uit.
Na 2 hele vervelende gebeurtenissen kan het alleen maar beter gaan: wij wensen je veel plezier!!!
xxx Betty en Huub/pama
