In het land waar zelfs frans vertrouwd klinkt
Door: janet
17 Januari 2012 | Mali, Bamako
Mijn excuses voor de vele spellingsfouten in mijn vorige verhaal. Het vorige verhaal heb ik onder flinke tijdsdruk geschreven en dan gaan er dingen mis. Afgelopen twee weken heb ik doorgebracht in het zuiden van Mali, Garalo. Deze keer zag alles er vertrouwd uit en voelde ik mij meer op mijn gemak. Iedere keer als ik het veld in ga, moet ik een strak schema/agenda uitwerken die op de dag en tijd gespecifiseerd is. Echter dit is altijd een lachertje, want zodra de eerste dag aanbreekt van vertrek, verloopt alles anders. Als echte Nederlander had ik de avond te voren alles netjes ingepakt zodat we om half tien konden vertrekken. Humm, dit werd 13.00 uur. Na een voorspoedige bonkerige rit arriveerden we in Garalo. Direct eerste dorpje bezocht en ingelicht dat we de volgende dag de surveys komen afnemen. In het begin moet je erg inkomen in het afnemen van de interviews en het vinden van de juiste strategie. Twee weken klinkt lang, maar is erg kort voor de hoeveelheid dorpjes en interviews. Al gauw bleek het te veel werk te zijn en na overleg met mijn supervisor hebben we zelfs de sampling strategy aangepast. Vanaf nu verliep alles voorspoedig. In twee dagen knalden we er heel dorp doorheen. Vijf dorpjes in 13 dagen is een toffe prestatie.
Mijn doel in Afrika was om echt veldwerk te doen. Nou, ik kan je vertellen dit heb ik nu echt gedaan. De kuddes koeien stonden vanwege de droogte de hele dag vrij op de velden te grazen en gingen niet meer de koralen. Met de jeep crosden we door moeilijk doorgaanbaar land heen op zoek naar de koeien. Het leek erg op de safaritrip in Malawi. Echter wist ik dat hier niet de big five rondliep, alleen de big K. Na de eerste dag kreeg ik ook te horen dat het gebied een echt slangengebied is. Vanaf nu ook lange broeken, lange sokken en wandelschoenen aan. De herd surveys moesten vaak afgenomen worden in de volle zon. Vanwege klimaatveranderingen is de koude tijd in Mali alweer voorbij. Vanaf 10 uur ’s ochtends rijst de temperatuur naar 33 graden wat voor een Nederlandse meid toch wel een beetje warm is. De eerste dag liep ik zonder bescherming door de zon, maar na hoofdpijn aan het einde van de eerste dag besloot ik om mijn arafatsjaal om mijn hoofd te binden. Vanaf toen ben ik als Afrikaanse vrouw door de velden gaan struinen.
Achter mijn bureau in Bamako had ik besloten om twee herd surveys in de ochtend te doen en twee in de avond wanneer de koeien in de koralen stonden. Ook deze strategy moest worden aangepast. Helaas staan koeien in het veld niet stil en ik heb de gegevens nodig van alle koeien in een herd. De eerste keer dacht ik dat als we nou het stil en rustig gaan staan dan kunnen we alle informatie verzamelen. Een paar kinderen waren echter lollig en renden plotseling door de kudde koeien heen. De hele massa begon te verschuiven en in paniek schreeuwde ik dat de kinderen moesten stoppen met de koeien opjagen. De veearts die mij vergezelde tijdens het onderzoek om de verschillende rassen te herkennen, begon keihard te lachen. Hij was namelijk de subtolk naar de boer toe en ze hadden allang bedacht om de oudste moederkoe te nemen en daarna alle kinderen. Alle koeien zijn namelijk verwant aan elkaar. Dit bleek super manier van informatie verzamelen te zijn.
Als je diep in het zuiden van Mali zit tussen allemaal mensen die Bambara spreken, begint zelfs frans vertrouwd te klinken. Ook verwachte ik nu het verste verwijderd te zijn van mijn vader en moeder. Niet dus. Mijn chauffeur (Fane) en mijn tolk (Marthe) namen deze rollen maar al te graag over en ik had daar weinig tegen in de brengen. Het begon met het omdoen van de gordel. Vanuit de achteruitkijk-spiegel werd ik indringend aangekeken door Fane totdat ik hem vastklikte. In Nederland geeft mijn moeder mij altijd een tik op mijn hand wanneer ik vergeet met mes en vork te eten. Hier kreeg ik een flink tik van Fane, toen ik per ongeluk met mijn linkerhand at in plaats van met mijn rechterhand. Rechts = right = goed. Met links veeg je je kont af. Helaas ben ik linkshandig, dus ik eet altijd met links. Soms leek het net alsof ze dachten dat ik niet kon koken, dus ik deed maar altijd de vaat. Als ik te weinig at, moest ik meer eten. En zelfs wanneer mijn voeten vies waren na een dag op slippers lopen, stuurde Fane mij onder de douche (emmer koud water). Ik had een heftige franse discussie met hem over het feit dat ik blank ben en dat daarom mijn voeten sneller vies lijken. Naar mijn mening waren zijn voeten minstens even vies, dus hij moest ook onder douche. Helaas deze discussie verloor ik, maar leverde een hoop gelach op.
Ik heb een hoop gekke momenten meegemaakt. Zo hoorden we zaterdag een hoop muziek in Garalo. Samen met Fane ging ik een kijkje nemen. Al mijn kleren werden die dag gewassen, dus ik liep in een Afrikaanse jurk rond. Aangekomen bleek er een dansvereniging samen met een band een soort van optreden te geven. Zodra ze mij zagen werd ik door het publiek heengetrokken en voor de leeuwen gegooid. Fane pakte snel mijn fotocamera en mobiel af en begon gretig foto’s te maken. En tsja, dan sta je daar. Ik heb maar geprobeerd om mee te dansen en zodra het kon ben ik het publiek weer ingedoken.
Ook waren er momenten die minder leuk waren. In het een na laatste dorpje moesten we de tweede dag een lange tijd wachten op de eigenaars van de koeien. Er bleek een besnijdenisceremonie aan de gang te zijn. Dit is op zich niet erg, maar de dorpjes zijn erg vies en de besnijdenissen vonden plaats zonder verdoving, ontsmettingsmiddelen etc. Marthe en ik hebben nog geprobeerd om uit te leggen dat het levensgevaarlijk is, maar traditie is traditie. Het gekrijs van de babies ging bij mij door merg en been heen. Volgens mij was het alleen voor jongens, maar het is in Mali nog zeer normaal om besnijdenissen uit te voeren bij meisjes en vrouwen. Ik ben maar in de jeep gaan zitten met harde muziek en omgekeerde maag. Het maakte mij even weer erg bewust van het feit dat Mali erg arm is. Het staat op de derde plaats van armste landen ter wereld. De 1 op de 3 kinderen in de dorpjes lopen met een hongerbuikje rond waarbi j de navel flink uitpuild. Klinkt erg hard, maar je went hieraan. Nu werd ik weer even met beide benen op de grond gezet. Op dit soort momenten zou ik liever een arts willen zijn, dan een animal scientists. Ik zie ook veel gehandicapten rondlopen, van verstandelijk gehandicapten tot blinde en dove mensen. Deze mensen worden vaak aan hun lot overgelaten. In een dorpje zag ik een wonderschoon kindje met blauwe oogjes, zie foto. In begin dacht ik dat ze compleet doof en blind was, maar ze was alleen doof. Echter de blauwe oogjes zijn vaak een waarschuwing hier voor blind worden. Zonder medicijnen is ze over een paar jaar blind. Soms krijg ik hier moedergevoelens en dan wil ik al die dove, blinde, hongerige kindjes in mijn backpack stoppen en meenemen. Helaas is dat niet mogelijk....harde realiteit.
Het veldwerk was erg tof, maar hard werken. Ik heb vele avonden heerlijk geslapen, omdat mijn voeten te kapot waren om nog op te lopen. Echter heb ik een flinke conditie opgebouwd. Nog een fantastisch moment. Na de tweede dag hard werken, kwamen we thuis en trokken de deur open. De kamer stond blauw van de rook. Er is hier geen begrensing met de elektriciteit en ik vergeten was om de stekker van mijn waterkoker uit het stopcontact te trekken, deze stond nu in vuur en vlam. Erg tof om te zien, maar helaas heb ik nu geen warme douche meer:P.
Liefs Janet
Mijn doel in Afrika was om echt veldwerk te doen. Nou, ik kan je vertellen dit heb ik nu echt gedaan. De kuddes koeien stonden vanwege de droogte de hele dag vrij op de velden te grazen en gingen niet meer de koralen. Met de jeep crosden we door moeilijk doorgaanbaar land heen op zoek naar de koeien. Het leek erg op de safaritrip in Malawi. Echter wist ik dat hier niet de big five rondliep, alleen de big K. Na de eerste dag kreeg ik ook te horen dat het gebied een echt slangengebied is. Vanaf nu ook lange broeken, lange sokken en wandelschoenen aan. De herd surveys moesten vaak afgenomen worden in de volle zon. Vanwege klimaatveranderingen is de koude tijd in Mali alweer voorbij. Vanaf 10 uur ’s ochtends rijst de temperatuur naar 33 graden wat voor een Nederlandse meid toch wel een beetje warm is. De eerste dag liep ik zonder bescherming door de zon, maar na hoofdpijn aan het einde van de eerste dag besloot ik om mijn arafatsjaal om mijn hoofd te binden. Vanaf toen ben ik als Afrikaanse vrouw door de velden gaan struinen.
Achter mijn bureau in Bamako had ik besloten om twee herd surveys in de ochtend te doen en twee in de avond wanneer de koeien in de koralen stonden. Ook deze strategy moest worden aangepast. Helaas staan koeien in het veld niet stil en ik heb de gegevens nodig van alle koeien in een herd. De eerste keer dacht ik dat als we nou het stil en rustig gaan staan dan kunnen we alle informatie verzamelen. Een paar kinderen waren echter lollig en renden plotseling door de kudde koeien heen. De hele massa begon te verschuiven en in paniek schreeuwde ik dat de kinderen moesten stoppen met de koeien opjagen. De veearts die mij vergezelde tijdens het onderzoek om de verschillende rassen te herkennen, begon keihard te lachen. Hij was namelijk de subtolk naar de boer toe en ze hadden allang bedacht om de oudste moederkoe te nemen en daarna alle kinderen. Alle koeien zijn namelijk verwant aan elkaar. Dit bleek super manier van informatie verzamelen te zijn.
Als je diep in het zuiden van Mali zit tussen allemaal mensen die Bambara spreken, begint zelfs frans vertrouwd te klinken. Ook verwachte ik nu het verste verwijderd te zijn van mijn vader en moeder. Niet dus. Mijn chauffeur (Fane) en mijn tolk (Marthe) namen deze rollen maar al te graag over en ik had daar weinig tegen in de brengen. Het begon met het omdoen van de gordel. Vanuit de achteruitkijk-spiegel werd ik indringend aangekeken door Fane totdat ik hem vastklikte. In Nederland geeft mijn moeder mij altijd een tik op mijn hand wanneer ik vergeet met mes en vork te eten. Hier kreeg ik een flink tik van Fane, toen ik per ongeluk met mijn linkerhand at in plaats van met mijn rechterhand. Rechts = right = goed. Met links veeg je je kont af. Helaas ben ik linkshandig, dus ik eet altijd met links. Soms leek het net alsof ze dachten dat ik niet kon koken, dus ik deed maar altijd de vaat. Als ik te weinig at, moest ik meer eten. En zelfs wanneer mijn voeten vies waren na een dag op slippers lopen, stuurde Fane mij onder de douche (emmer koud water). Ik had een heftige franse discussie met hem over het feit dat ik blank ben en dat daarom mijn voeten sneller vies lijken. Naar mijn mening waren zijn voeten minstens even vies, dus hij moest ook onder douche. Helaas deze discussie verloor ik, maar leverde een hoop gelach op.
Ik heb een hoop gekke momenten meegemaakt. Zo hoorden we zaterdag een hoop muziek in Garalo. Samen met Fane ging ik een kijkje nemen. Al mijn kleren werden die dag gewassen, dus ik liep in een Afrikaanse jurk rond. Aangekomen bleek er een dansvereniging samen met een band een soort van optreden te geven. Zodra ze mij zagen werd ik door het publiek heengetrokken en voor de leeuwen gegooid. Fane pakte snel mijn fotocamera en mobiel af en begon gretig foto’s te maken. En tsja, dan sta je daar. Ik heb maar geprobeerd om mee te dansen en zodra het kon ben ik het publiek weer ingedoken.
Ook waren er momenten die minder leuk waren. In het een na laatste dorpje moesten we de tweede dag een lange tijd wachten op de eigenaars van de koeien. Er bleek een besnijdenisceremonie aan de gang te zijn. Dit is op zich niet erg, maar de dorpjes zijn erg vies en de besnijdenissen vonden plaats zonder verdoving, ontsmettingsmiddelen etc. Marthe en ik hebben nog geprobeerd om uit te leggen dat het levensgevaarlijk is, maar traditie is traditie. Het gekrijs van de babies ging bij mij door merg en been heen. Volgens mij was het alleen voor jongens, maar het is in Mali nog zeer normaal om besnijdenissen uit te voeren bij meisjes en vrouwen. Ik ben maar in de jeep gaan zitten met harde muziek en omgekeerde maag. Het maakte mij even weer erg bewust van het feit dat Mali erg arm is. Het staat op de derde plaats van armste landen ter wereld. De 1 op de 3 kinderen in de dorpjes lopen met een hongerbuikje rond waarbi j de navel flink uitpuild. Klinkt erg hard, maar je went hieraan. Nu werd ik weer even met beide benen op de grond gezet. Op dit soort momenten zou ik liever een arts willen zijn, dan een animal scientists. Ik zie ook veel gehandicapten rondlopen, van verstandelijk gehandicapten tot blinde en dove mensen. Deze mensen worden vaak aan hun lot overgelaten. In een dorpje zag ik een wonderschoon kindje met blauwe oogjes, zie foto. In begin dacht ik dat ze compleet doof en blind was, maar ze was alleen doof. Echter de blauwe oogjes zijn vaak een waarschuwing hier voor blind worden. Zonder medicijnen is ze over een paar jaar blind. Soms krijg ik hier moedergevoelens en dan wil ik al die dove, blinde, hongerige kindjes in mijn backpack stoppen en meenemen. Helaas is dat niet mogelijk....harde realiteit.
Het veldwerk was erg tof, maar hard werken. Ik heb vele avonden heerlijk geslapen, omdat mijn voeten te kapot waren om nog op te lopen. Echter heb ik een flinke conditie opgebouwd. Nog een fantastisch moment. Na de tweede dag hard werken, kwamen we thuis en trokken de deur open. De kamer stond blauw van de rook. Er is hier geen begrensing met de elektriciteit en ik vergeten was om de stekker van mijn waterkoker uit het stopcontact te trekken, deze stond nu in vuur en vlam. Erg tof om te zien, maar helaas heb ik nu geen warme douche meer:P.
Liefs Janet
-
17 Januari 2012 - 11:15
Karen:
Goed bezig nichtje! -
17 Januari 2012 - 13:27
Sifra:
He meid! Klinkt goed zeg, je veldwerk!! Super dat je nu je gegevens binnen hebt! T zijn inderdaad niet echt makkelijke dingen waar je ook nog tegenaan bent gelopen. Heftig! Mr wat betreft die douche: bij 33 graden is een kouwe douche toch heerlijk! :D Succes laatste weken! Liefs Sief -
17 Januari 2012 - 16:53
Manon:
Hee Jcotje!
Wat een mooi tussen verslag weer! Van fantastische dingen tot eigenlijk diep trieste..
Maar wel lekker dat de data zo langzamerhand binnen komt :) Want dat is tenslotte waar je voor bent gekomen..
Verder nog dingen in de hens gezet? Die pyromaan blijft toch nog een beetje in je zitten he, haha.
Geniet ervan! -
17 Januari 2012 - 22:17
Kathelijne:
Wat een belevenissen weer zeg! Tof dat je mensen hebt kunnen interviewen en dat er meer dan genoeg ruimte voor flexibiliteit is :)
Ook al is het hier dan geen echte winter, het is hier wel een stuk kouder! Dus geniet nog maar even van de warmte daar! Groetjes Kathelijne -
18 Januari 2012 - 11:07
Betty:
Leuk verslag en fijn om te lezen, dat die twee onze pedagogische rol hebben overgenomen. Maar nu kijk ik toch ook even naar de tafelmanieren, die in Huize Brakstaete als norm gelden........ Wat me wel opvalt is dat je Marthe en Fane geen tik terug geeft (en dat doe je bij mij wel)
Vergeet alsjeblieft niet jouw uitgewerkte stukken als backup door te mailen!!!!!!!!!!!!
Geniet en maak van de komende 2 weken een prachtige tijd???!!!
xxxxxxxxxxx Betty -
18 Januari 2012 - 11:09
Carlijn:
Het Janet!
Wat een mooi verhaal weer! Erg leuk om te lezen! Je maakt echt onwijs leuke dingen mee!
Het lijkt me inderdaad ook heftig om de harde realiteit in een arm land van dichtbij te zien. Hier in NL is het een ver-van-je-bed-show, maar daar zit je er midden tussen...
Geniet van de leuke dingen daar, want je tijd in Mali gaat erg snel! Of kom je later terug? Hier staan namelijk al over 15 dagen!!!
Groetjes,
Carlijn -
19 Januari 2012 - 04:46
Robin:
Stoere fotos!!!! -
19 Januari 2012 - 12:57
Janet:
Bedankt voor alle reacties! Ik kom 2 februari terug naar het koude rrrr landje. Betty, ik ga Fane geen tik terug verkopen als we gezamelijk met de dorphoofd aan het eten zijn. Toch gezellig zo met zijn allen in dezelfde pan graaien;). De tijd vliegt hier voorbij....gaat moeilijk worden om terug te keren naar Nederland, maar tot gauw! liefs Janet -
20 Januari 2012 - 12:35
Berdiene:
2 februari is inderdaad al snel! Loopt je onderzoek voor de rest voorspoedig? De interviews gedaan? Of moet je er nog een paar voordat je weer naar ons 'warme' natte landje terugkeert?
Geniet nog even van de laatste weken!
*zo, begint het hier ineens even keihard te hagelen! Blij dat de lebo-bieb niet lekt :p*
